Wat houdt je tegen om te beginnen?
Even off topic (met het risico dat we weer terug bij af zijn), maar: Dat is wel wat uit verlangen opkomt zogezegd. Tegelijkertijd zijn er angsten (of gedachtes) en die energie samen zorgt ervoor dat het systeem al dan niet in beweging komt. Er is zeker wel beweging zogezegd.
Er komt spanning op door de gedachtes over "wat houdt je tegen om te beginnen" te vertalen naar de aanname "ik had al begonnen moeten zijn", gevolgd door het oordeel: er zal wel iets niet goed zijn. en tegelijkertijd is er dan nog steeds het verlangen, wat blijkbaar nog niet helder genoeg is. Ik zie de rondjes die worden gemaakt.
Dus samengevat. Wat houdt me tegen om te beginnen? Dat de angst (of behoudende krachten) op dit moment groter is dan het verlangen. Of: dat het verlangen nog niet groot genoeg is. Allemaal interpretatie. En dat is wat dat is.
Het meest wezenlijke is dat er vertrouwen is dat het zich ontvouwt.
Als je me zou vragen, wat is het wezenlijke wat je "weet" over dit leven zou ik zeggen. Er is levensenergie. That's it. Dat wordt door/via "dit" lichaam/geest ding ervaren. Het wil stromen.
er is dus alleen maar de stroom. En soms obstructie. En dan begint (soms) het (onder)zoeken.
Bestaat er ergens zoiets als een losstaande entiteit (ik, mij, zelf, mijzelf, Thomas ) in wat voor vorm dan ook? Is die er ooit geweest?
Nee. Ik kan m niet vinden (die zin is al een paradox). Het is een culturele constructie. Interessant om uit te vinden hoe dat ontstaan is trouwens. Zal vast met taal te maken hebben.
Het is te simpel voor woorden, maar omdat iedereen deze ik/jij-constructie gebruikt valt het niet op.
Leg gedetailleerd vanuit je eigen ervaring uit wat de illusie van een afgescheiden zelf is, wanneer begint deze illusie en hoe werkt hij?
Het is het misverstand dat het lichaam/geest systeem wat wordt waargenomen apart wordt gezien van de rest van wat wordt waargenomen. Maar er is alleen maar alles dat wordt waargenomen. Alles "bestaat" bij de gratie van waarneming, bewustzijn.
Het lijkt alsof je invloed hebt op wat dat lichaam geest "doet". Bijvoorbeeld typen, of nu mijn vingers bewegen. De illusie van vrije wil. De gedachte is: Dat zal dan vast worden bestuurd door "iemand". Een poppetje aan de knoppen in de geest (of zoiets). En zo is daar een afgescheiden persoontje gecreëerd door het denken.
Het is krom: in de westerse maatschappij wordt je eerst een sprookje aangeleerd over je "ik", waarna je m (als t je raakt) weer moet leren ont-zien.
Hoe voelt het om dit te zien? Wat is het verschil met voordat we begonnen?
Het is in essentie hetzelfde. Er is alleen (meer) helderheid. Er is niet een nieuwe staat van "zijn" ofzo. Het wordt soms wel weer even "vergeten" in bepaalde stressvolle situaties. Maar ok, het voelt soms.. lichter. Een soort van geamuseerdheid. Kijkend naar je eigen show..
Tegelijkertijd is er nog steeds het verhaal van "je leven" met alle scripts die het aansturen. Via dat lichaam/geest systeem speelt "alles" zich af. Het wordt alleen helderder gezien. Alsof het water gezakt is, en alle oude fietsen en troep onder water zichtbaar worden.
Hoe zou je deze illusie omschrijven/uitleggen aan iemand die er nooit van gehoord heeft, maar nieuwsgierig naar is?
Dat "ik" een aangeleerde constructie is in je jeugd en dat de ik-illusie zo sterk is omdat iedereen m gelooft. Allemaal schapen in de wei.
Dat er in je lichaam/geest een neiging bestaat tot toekennen van betekenis aan gebeurtenis, waarvan je denkt dat die uit vrije wil zijn ontstaan. Dat "ik" vaak gekoppeld is aan spanning in het lijf: vastgezette emoties die niet doorvoeld zijn. Pijnlichamen. Dat dat het gevoel (en illusie) van ik en mijn problemen versterkt. Dat je soms denkt dat je daarvan af moet. Door iets te doen in de "buitenwereld" waardoor dat gevoel verdoofd wordt door een andere plezierige ervaring. Er zijn gedachtes, gekoppeld aan verkramping. Meer niet. Dat (door)zien is de truuk.
Wat was het laatste duwtje dat je over de drempel hielp, wat maakte dat je het zag? Was er een speciaal moment of gebeurde het langzaamaan? Wat gebeurde er precies?
Het is meer een gradueel wegvallen (doorzien) van losse ideeën / "stukjes" die de IK gedachte in stand houden. Het is het continue "licht erop laten schijnen" van het elke dag vragen beantwoorden wat goed werkt. De ik-constructie kan geen nieuwe laagjes bouwen in de tussentijd. Wat zeker ook helpt is GEEN advaita filmpjes, boeken etc, te lezen en bekijken. Dat is een soort truukje van de geest. Het lijkt alsof je "goed bezig" bent. Maar het is gewoon een uitstel tactiek.
Hoe zit dat met keuzes, vrije wil en controle. Wat maakt dat dingen gebeuren? Hoe werkt dat?
Keuzes: lijken gemaakt te worden. Worden gemaakt. Maar niet door "iemand".
Vrije wil: Vrij en wil is sowieso een tegenstelling. Maar er komt een verlangen op. En dat vindt dan zn weg. Manifesteert zich, populair gezegd. Achteraf worden daar labels als "resultaat" op geplakt. Of labels/gedachtes als "dit gaat niet snel genoeg, er moet wat gebeuren" (in mijn geval)
Controle: Je zou kunnen stellen dat er binnen de ontvouwende energie een soort (bij)sturing mogelijk is. bijvoorbeeld een auto die remt. Maar dan nog, wie doet dat in essentie dan? Niemand.. En de werkelijkheid is (volgens mij) oneindig veel groter dan de menselijke geest kan vatten, dus wat valt er te controleren.
Vrijheid (voor de persoon) is ook een interessant concept: Dat is altijd relatief. Absolute vrijheid is misschien meer te zien dat er niemand is die vrij is. Of dat wat je wezenlijk bent altijd vrij is.
Waar ben je verantwoordelijk voor? Geef voorbeelden vanuit de ervaring.
Als Ik niet besta. Wie er dan verantwoordelijk voor wat?
Dan is het voor alles. Of voor niets.
Kunnen dingen anders gaan dan ze gaan?
Het gaat zoals het gaat. Dingen gebeuren.
Verantwoordelijkheid is weer een claim-constructie.
Ben ik verantwoordelijk voor dat ik dit "proces" ben gestart? Dat ik hier met jou over spreek? Dat is ook een soort "itch" ergens, die zorgt dat er op onderzoek wordt uitgegaan, waardoor ik uiteindelijk dit gesprek voer. Daar kies je ook niet bewust voor. Nergens voor trouwens. Hoogstens dat je achteraf kan zeggen dat die keuze is gemaakt (blijkbaar).
Heb je nog een opmerking of iets toe te voegen?
Klinkt het gek als ik een beetje een gevoel van "machteloosheid" ervaar? Hoort dat erbij?
Is dit dan "het roer loslaten"? Die zogenaamde 1e stap?
Dat is nog een proces op zich (voor de -aardig wat- stukjes "controlerende" conditionering) wat pas begint als je "het" ziet lijkt me...
Bespeur ik een neiging tot fatalisme? Zoiets als "ik sta er bij en ik kijk er naar, maar ik ben geheel machteloos". Of: "ik kan niets anders doen dan maar afwachten wat er gaat gebeuren".
Om door te gaan op mijn vorige opmerking: Er is een soort "sadness" (Het Engelse woord vind ik mooier). Is dit het dan. Is DIT het dan? Wat nou groots en meeslepend? Weg illusie, weg hoop..
Ik dacht altijd dat mijn persoonlijke kernwaarde vrijheid was, maar ik zie dat dat een illusie is. Misschien is dat het verwarrende.. Tegelijkertijd is er drang naar vrijheid, de neiging tot een soort "break-out" (zo voelt het): Weg van het burgerlijke leven, weg uit deze baan, weg uit deze nieuwbouwwoning, weg uit deze relatie.. Meer zuiverheid in de dingen van het leven. Dat wat Ik echt is de ruimte geven..
Kortom helderheid, samen met meer verwarring op het "persoonlijke". Misschien is het ook juist de bewustwording van al die zaken die de onvrijheid in stand houden..
Ik weet ergens ook: dit is een begin, niet het einde.
Stoppen met zoeken (Er valt niks te vinden bedacht ik me gisteren), beginnen met leven.
