Vogelspin in de slaapkamer

[BertandErnie]

Ha LunaMaya,

Hier weer het resultaat van verder archeologisch veldwerk... Niet alle vragen heb ik kunnen uitvoeren, ik wil er wel de benodigde tijd aan besteden, dus heb ik een en ander gesplitst. De rest volgt nog...
Ik hoop dat het oké is, dat dit bovenstaande vanuit de positie is geschreven van de 'ik' die er niet is...dat schreef wat makkelijker...

En verder? Wat blijft er over, in het dagelijks leven als er geen "ik" bestaat? Kijk maar eens in de interactie, in je dagelijkse bezigheden. Wat blijft er over zonder de "ik"?

Dit moet dus nog verder/dieper onderzocht worden om er iets zinnigs over te zeggen…

wat zou dat "iets" kunnen zijn???
Bloed stroomt. "iets" laat het bloed stromen (en dan heb ik het niet over het hart). Wat zou dat zijn? Daar wordt ook geen "ik" laber opgeplakt. En als er geen "ik" is, wordt er ook niet zo afgevraagd wat het dan zou zijn...
Dat is een grote vraag, wat stuurt alles aan. Komt dicht in de buurt bij de zin van het leven. Ik ben nu vooral geinteresseerd om met jou te onderzoeken wat we in ieder geval kunnen vinden. Kijk maar of je de "iets" kan vinden, een plek kan geven of een naam.

Woow, dat is een lastige. Het enige wat te vinden is met betrekking tot gedachten, zijn de ‘gestuurde gedachten’ door dat iets… De meest aannemelijke gedachte, voorbij het voelen/kijken dus, stelt dat energie de meest passende benaming is. Ook in het geval van het bloed dat stroomt en Leven op zich, zou dat de meest aannemelijke gedachte zijn. De vraag is wie dit aanneemt, er is geen ‘ik’ achter te vinden…ook weer een gedachte?
Al kijkend … lijken bepaalde gedachten gestuurd te worden. Als ze gestuurd worden zou ‘iets’ ze moeten sturen…mogelijk dat anderen dit ‘iets’ als ‘ik’ benoemen. Al kijkend is niet met zekerheid vast te stellen of het de “ik” is…
Waarschijnlijk wordt hetzelfde bedoeld in bijvoorbeeld Star Wars om het even over een andere boeg te gooien, met ‘The Force’, bij de Taoïsten met de Tao, bij de Hawaiïanen met de Mana en bij de Christenen met God (Zij het dat er weer allemaal verhalen omheen zijn verzonnen, die op zich weer een heilige status kregen en als absolute waarheid aangenomen werden in plaats van dat ze verwijzen naar dat ‘iets’).
Alleen gaat dit "iets" voorbij kijken en vinden, het is meer het gevoel dat er meer is… Een gevoel dat er gewoon IS ?!?

lijkt me ook een onaangenaam idee ;) er is "iets" we weten niet wat, maar het heeft absolute controle over dat wat toegeëigend werd maar niet eigen bleek te zijn... euh...

Ben nou wel toe aan die befaamde rode pil...pfffrrrrtttt ;)

Het is onbekend wat de volgende gedachte zal zijn. Wanneer er focus is, is er een begin van opkomende gedachte en ook een eind.
maar niet te voorspellen toch?!

Nope, de gedachte maakt de gedachte 'gezien wordt' van begin tot eind, maar deze leidt een eigen leven en is onvoorspelbaar, komt en gaat wanneer die wil...

Er zijn enkele gesprekjes geweest, maar op die momenten werd vergeten hiernaar te kijken, het waren korte koetjes-kalfjes-gesprekken, niet echt open gesprekken…
kan je dit nog doen?!

Vandaag is er een kort open gesprek geweest, waarbij de zinnen inderdaad uit de mond kwamen rollen. Voor denken leek geen tijd te zijn…net als pareren bij tafeltennis... Ook bij het luisteren, leken er geen gedachten te zijn...Dit wordt weliswaar nog verder/dieper onderzocht.

doe deze nog maar een paar keer. Kijk maar of je een begin of einde van je lichaam kan voelen, wat je opvalt met je ogen dicht in bed. Onder de douche of zwemmen in water zijn ook mooie momenten om hiernaar te kijken.

Dit moet ook nog verder onderzocht worden. Bedoel je met begin en eind voelen, dat voelbaar is waar de omgeving/de lucht ophoudt en de huid begint?

Dit was het voorlopig weer, ben even blanco...

Groeten, met een aangename temperatuur dan :)
Bert

[Lunamaya]

Ha Bert,

Niet alle vragen heb ik kunnen uitvoeren, ik wil er wel de benodigde tijd aan besteden, dus heb ik een en ander gesplitst. De rest volgt nog...

als je meer tijd nodig hebt, is het prima als je het neemt. Als we maar zo veel mogelijk proberen het tempo erin te houden. Liever een dag minder schrijven, dan "er niet mee bezig zijn". Je zit er volgens mij goed in, in de sneltrein!

Even los van alles, hoe gaat het met je? Ik hoor af en toe kreunen en steunen. De boel op de kop? Is het oke? Laat me eens weten hoe je er in zit!

Ik hoop dat het oké is, dat dit bovenstaande vanuit de positie is geschreven van de 'ik' die er niet is...dat schreef wat makkelijker...

Het gebruiken van woorden is nodig om elkaar te begrijpen. Dus dat snap ik. Ik heb je ook niet gevraagd het woord ik niet te gebruiken toch? Dat is je eigen actie geweest volgens mij :)
Ik zal je misschien wel af en toe porren, omdat ik me af vraag of je je identificeert met iets wat je schrijft. Maar dat is alleen maar goed in dit stadium.

En verder? Wat blijft er over, in het dagelijks leven als er geen "ik" bestaat? Kijk maar eens in de interactie, in je dagelijkse bezigheden. Wat blijft er over zonder de "ik"?

Dit moet dus nog verder/dieper onderzocht worden om er iets zinnigs over te zeggen…

bedoel je dat je daar nu nog geen antwoord op kan geven omdat het nog niet zo voelt voor je?

wat zou dat "iets" kunnen zijn???
Bloed stroomt. "iets" laat het bloed stromen (en dan heb ik het niet over het hart). Wat zou dat zijn? Daar wordt ook geen "ik" laber opgeplakt. En als er geen "ik" is, wordt er ook niet zo afgevraagd wat het dan zou zijn...
Dat is een grote vraag, wat stuurt alles aan. Komt dicht in de buurt bij de zin van het leven. Ik ben nu vooral geinteresseerd om met jou te onderzoeken wat we in ieder geval kunnen vinden. Kijk maar of je de "iets" kan vinden, een plek kan geven of een naam.

Woow, dat is een lastige. Het enige wat te vinden is met betrekking tot gedachten, zijn de ‘gestuurde gedachten’ door dat iets… De meest aannemelijke gedachte, voorbij het voelen/kijken dus, stelt dat energie de meest passende benaming is. Ook in het geval van het bloed dat stroomt en Leven op zich, zou dat de meest aannemelijke gedachte zijn. De vraag is wie dit aanneemt, er is geen ‘ik’ achter te vinden…ook weer een gedachte?
Al kijkend … lijken bepaalde gedachten gestuurd te worden. Als ze gestuurd worden zou ‘iets’ ze moeten sturen…mogelijk dat anderen dit ‘iets’ als ‘ik’ benoemen. Al kijkend is niet met zekerheid vast te stellen of het de “ik” is…
Waarschijnlijk wordt hetzelfde bedoeld in bijvoorbeeld Star Wars om het even over een andere boeg te gooien, met ‘The Force’, bij de Taoïsten met de Tao, bij de Hawaiïanen met de Mana en bij de Christenen met God (Zij het dat er weer allemaal verhalen omheen zijn verzonnen, die op zich weer een heilige status kregen en als absolute waarheid aangenomen werden in plaats van dat ze verwijzen naar dat ‘iets’).

Alleen gaat dit "iets" voorbij kijken en vinden, het is meer het gevoel dat er meer is… Een gevoel dat er gewoon IS

?!?

ja mooi Bert. Dus het zijn allemaal maar ideeen. Leven komt. Gedachtes komen. We weten niet waar vandaan. Is het nodig daar iets op te verzinnen? Te geloven? Het is al het meest waanzinnige wat er is, leven! Maar er nog een verhaal omheen maken, waar het vandaan komt, waarom het er is, wie het stuurt... dat kan, is een keuze. Maar het wordt er wel complexer van. En het is de vraag of het nodig is. Zou het niet veel rustiger zijn als er gewoon leven is. Life doing its thing?! Natuurlijk kan je heerlijk filosoferen over de diepere betekenis, afkomst en er zijn ontzettend mooie theorieën. Maar het is niet nodig om het leven te ervaren zoals het is. We kijken nu naar dat wat is. En proberen juist uit het hardnekkige geloof te stappen dat er een "ik" in ieder huist die de boel in handen heeft.
Hoe is dat voor jou? Als ik zeg er is geen "ik"? Maar er is ook niet iets wat we daarvoor in de plaats kunnen zetten. Het enige wat we weten is de directe ervaring in het hier en nu.

Nope, de gedachte maakt de gedachte 'gezien wordt' van begin tot eind, maar deze leidt een eigen leven en is onvoorspelbaar, komt en gaat wanneer die wil...

OH! hier zeg je iets interessants. De gedachte maakt de gedachte 'gezien wordt'? Kan een gedachte iets zien? Ervaren? Maken?

Vandaag is er een kort open gesprek geweest, waarbij de zinnen inderdaad uit de mond kwamen rollen. Voor denken leek geen tijd te zijn…net als pareren bij tafeltennis... Ook bij het luisteren, leken er geen gedachten te zijn...Dit wordt weliswaar nog verder/dieper onderzocht.

Veel meer dan dat is het ook niet hoor! Maar observeer jezelf en anderen maar. Veel kijken, hoe werkt dit eigenlijk!

Kan je nog een gedachte oefening doen?
Ga eens zitten met je handen voor je op tafel, leunend op de tafel. Tel tot tien. Besluit niet van te voren wat je gaat doen.
En kijk of je 1 van je handen om gaat draaien. Of niet. Doe deze oefening een paar keer achter elkaar. En kijk eens waar de controle zit.
Kan je voorspellen wat er gaat gebeuren? Heb je er controle over?

Dit moet ook nog verder onderzocht worden. Bedoel je met begin en eind voelen, dat voelbaar is waar de omgeving/de lucht ophoudt en de huid begint?

hoe groot je bent. En gewoon kijken (met je ogen dicht) in bed. Kijk maar naar het hele concept ik in een lichaam. Waar begint het, waar eindigt het. Wat voelt nog als jouw als je zo met je ogen dicht, ontspannen in bed ligt.

Groeten, met een aangename temperatuur dan :)

hahaha, t is je gegund hoor! Lekker genieten. T is hier nu rond het vriespunt, goed koud! En de kids hebben hun schoentjes weer gezet :)

Groetje LunaM

[BertandErnie]

als je meer tijd nodig hebt, is het prima als je het neemt. Als we maar zo veel mogelijk proberen het tempo erin te houden. Liever een dag minder schrijven, dan "er niet mee bezig zijn".

Nou, ‘ik ‘ ben er verder wel iedere dag mee bezig, ’t is meer dat ik bepaalde oefeningen op het moment van antwoorden niet kan uitvoeren of meer tijd ervoor nodig heb. Bijvoorbeeld die in de interactie, anders ga ik het zitten bedenken/herinneren zonder het direct te ervaren.
Meestal lees ik ’s avonds om een uur of 9 de mail in ‘alle rust’ en ga dan aan de slag met de computer.

Even los van alles, hoe gaat het met je? Ik hoor af en toe kreunen en steunen. De boel op de kop? Is het oke? Laat me eens weten hoe je er in zit!

Haha, ja ik stel me nog wel eens aan. Soms voelt het beantwoorden alsof ik met een koevoet een opening tussen de twee helften probeer te maken.
Er zijn veel wisselingen in gevoel/staat van zijn. De ene keer gaat alles van een leien dakje en lijkt iedere gedachte aan ik, doorzien te worden voor wat die is…een illusie, soms heel vermakelijk. Het volgende moment dringt de gedachte zich op: “Ik maak mezelf iets wijs met dat alles.” Waarop vervolgens weer de gedachte verschijnt: Die ik is er niet dus een illusie maakt een illusie iets wijs. Drie keer een illusie in één zin…
Dan is er weer chagrijnigheid of een gebrek aan algehele motivatie.
Die wisselingen lijken zich ook weer in het ‘gezinsleven’ te weerspiegelen, niet dat het normaal gesproken saai is, maar nu nog minder ‘dull moments’.
Maar verder is het ook niet heeel zwaar, zoals Brigitte Kaandorp zou zeggen…
Er zijn ook veel grappige momenten. In de auto schoot de gedachte te binnen: als ik nou fluit terwijl ik een bepaalde bekende tegenkom, kom ik vast heel relaxt over. Wat een zielige gedachte... Moeite doen om het beeld dat een ander over mijn denkbeeldige ik heeft, positief te veranderen of te versterken… Trouwens, dit soort sneuë gedachten doen zich vrij vaak voor ☹
Vanmorgen bijvoorbeeld een lichte vorm van stress ervaren omdat we over een uur bezoek zouden krijgen en het huis een gezellige Jan Steen-puinhoop was.
Naderhand gekeken waarom die stress er was. Omdat er een achterliggende gedachte of aanname is dat het opgeruimd moet zijn als iemand komt? Omdat er een gedachte is dat het enerzijds prettig is voor iemand om een opgeruimd huis te bezoeken en anderzijds omdat de bezoeker een negatieve indruk van ons zou kunnen krijgen…
Allemaal gedachten die aan een ik-gedachte gekoppeld kunnen worden of zijn…
Gedurende dit stressmoment is er niet een ik-gedachte. Er is op dat moment geen ik. Desondanks voel ik druk. Ga ik kijken, dan lijkt die druk alleen maar voort te kunnen komen uit die (ik-)gedachte. Er is namelijk geen enkele aanwijsbare reden voor stress. Alleen is dat ook weer een aanname. Heb het gevoel/de aanname dat er op de achtergrond een ik-programma aan het draaien is, hoewel er geen aanwijsbare ik-gedachte is op dat moment…
Na ja, dat dus…

Dus dat snap ik. Ik heb je ook niet gevraagd het woord ik niet te gebruiken toch? Dat is je eigen actie geweest volgens mij :)

Haha, ja weer een aanname hè…

En verder? Wat blijft er over, in het dagelijks leven als er geen "ik" bestaat? Kijk maar eens in de interactie, in je dagelijkse bezigheden. Wat blijft er over zonder de "ik"?
Dit moet dus nog verder/dieper onderzocht worden om er iets zinnigs over te zeggen…
bedoel je dat je daar nu nog geen antwoord op kan geven omdat het nog niet zo voelt voor je?
Tja, op dat moment had ‘ik’ het idee dat ik er pas iets over kon zeggen als ik er tijdens de interactie naar had gekeken.

Als er geen ik bestaat, gaat alles gewoon door. De ‘ik’ is niet te vinden en alles loopt gewoon. Alles blijft dus over, alleen de illusie van de ik is weg met alle mogelijke effecten die deze illusie teweegbrengt.

Hoe is dat voor jou? Als ik zeg er is geen "ik"? Maar er is ook niet iets wat we daarvoor in de plaats kunnen zetten. Het enige wat we weten is de directe ervaring in het hier en nu.

Die ‘ik’ is onvindbaar, maar ‘iets’ zou inderdaad een ander etiketje zijn om dezelfde illusie te benoemen. Het enige wat we weten is inderdaad de directe ervaring in het hier en nu. Daarentegen tegelijkertijd de ervaring dat er passender gedachten optreden door te focussen/concentreren…
Zoiets als de klok wel horen luiden, maar de klepel niet kunnen vinden. De illusie van ‘ik’ lijkt niet doorgeprikt te kunnen worden bij het kijken?!?

OH! hier zeg je iets interessants. De gedachte maakt de gedachte 'gezien wordt'? Kan een gedachte iets zien? Ervaren? Maken?

Euh…tja, dat is niet helemaal goed gegaan met het typen. Er had moeten staan: ‘ de focus maakt (mogelijk) dat de gedachte ‘gezien wordt’ van begin tot eind, maar deze leidt een eigen leven en is onvoorspelbaar, komt en gaat wanneer die wil…

Ook bij het luisteren, leken er geen gedachten te zijn...Dit wordt weliswaar nog verder/dieper onderzocht.

Veel meer dan dat is het ook niet hoor! Maar observeer jezelf en anderen maar. Veel kijken, hoe werkt dit eigenlijk!

Vandaag een verjaardagsfeestje gehad. Daarbij viel op dat bepaalde informatie door een gesprekspartner verteld meer verwerkingstijd nodig heeft. Daarna komen de woorden vanzelf.

Besluit niet van te voren wat je gaat doen.
En kijk of je 1 van je handen om gaat draaien. Of niet. Doe deze oefening een paar keer achter elkaar. En kijk eens waar de controle zit.
Kan je voorspellen wat er gaat gebeuren? Heb je er controle over?

Geen controleplek kunnen vinden. De handen bleven alle keren liggen. In twee sessies heb ik meerdere malen de oefening gedaan. Het grappige was dat na het eind van beide sessies, de handen zich omdraaiden met een gebaar van: zie je, er gebeurt niets… humor…

En gewoon kijken (met je ogen dicht) in bed. Kijk maar naar het hele concept ik in een lichaam. Waar begint het, waar eindigt het. Wat voelt nog als jouw als je zo met je ogen dicht, ontspannen in bed ligt.

Deze oefening wordt zo vervolgd…

En de kids hebben hun schoentjes weer gezet :)

Ah het schoenzetten, is hier niet zo’n dingetje…het wordt verder niet echt gevierd hier, alleen in huiselijke kring. Kerst is wel aan het beginnen. Heel surrealistisch om met die temperatuur: “Let it snow, let it snow” en “dreaming of a white christmas” op de radio te horen. Hoezo illusies?
Oh ja, en zelfs hier kom je niet om Wham heen…zucht…;)

Groente,
Bert

[Lunamaya]

Hadie Bert!

Nou, ‘ik ‘ ben er verder wel iedere dag mee bezig, ’t is meer dat ik bepaalde oefeningen op het moment van antwoorden niet kan uitvoeren of meer tijd ervoor nodig heb. Bijvoorbeeld die in de interactie, anders ga ik het zitten bedenken/herinneren zonder het direct te ervaren.
Meestal lees ik ’s avonds om een uur of 9 de mail in ‘alle rust’ en ga dan aan de slag met de computer.

Ik snap het!

Het volgende moment dringt de gedachte zich op: “Ik maak mezelf iets wijs met dat alles.” Waarop vervolgens weer de gedachte verschijnt: Die ik is er niet dus een illusie maakt een illusie iets wijs. Drie keer een illusie in één zin…

en gebeurd dit vooral in gedachten, of in de directe ervaring van dingen? Het zou helpend kunnen zijn gedachten wat meer te laten voor wat het is. Gedachten hebben zeker een functie. Maar ze kunnen je ook helemaal over nemen. Een manier om minder te focussen op gedachten is ervaren. Kijken. Voelen. Horen. Proeven. Ruiken. Etc.
Kan je een deze dagen een keer in je eentje een wandeling maken?
Neem jezelf dan voor om vooral al je zintuigen open te zetten. Gedachten komen wel, maar kijk of je ze minder vast hoeft te pakken. Laat ze voorbij glijden, zo veel als mogelijk. Focus op wat er werkelijk IS.

Ga deze wandeling aan zonder plan. Zonder van te voren te kiezen waar je heen gaat. Zonder voorkeur. Laat het moment kiezen. Kijk of je bij elke keuze (links, rechts, rechtdoor etc) kan kijken wat er gebeurd, zonder het te moeten "bedenken".

Dan is er weer chagrijnigheid of een gebrek aan algehele motivatie.
Die wisselingen lijken zich ook weer in het ‘gezinsleven’ te weerspiegelen, niet dat het normaal gesproken saai is, maar nu nog minder ‘dull moments’.

Merk je ook dat het allemaal wat minder blijft plakken? Zelf merk ik dat emoties er vaak veel korter zijn. Wat houdt een emotie langer? Dat zijn verhalen, gedachtes.

Maar verder is het ook niet heeel zwaar, zoals Brigitte Kaandorp zou zeggen…

hahaha, die draaiden mijn kids gisteren nog! Altijd goed om jezelf mee te spiegelen!

Er zijn ook veel grappige momenten. In de auto schoot de gedachte te binnen: als ik nou fluit terwijl ik een bepaalde bekende tegenkom, kom ik vast heel relaxt over. Wat een zielige gedachte...

en voelt dat dan als "jouw gedachte?

Moeite doen om het beeld dat een ander over mijn denkbeeldige ik heeft, positief te veranderen of te versterken… Trouwens, dit soort sneuë gedachten doen zich vrij vaak voor ☹

welke ander trouwens ;)
Wie vindt daar wat van eigenlijk? Wie zegt dat het sneue gedachten zijn?


Vanmorgen bijvoorbeeld een lichte vorm van stress ervaren omdat we over een uur bezoek zouden krijgen en het huis een gezellige Jan Steen-puinhoop was.
Naderhand gekeken waarom die stress er was. Omdat er een achterliggende gedachte of aanname is dat het opgeruimd moet zijn als iemand komt? Omdat er een gedachte is dat het enerzijds prettig is voor iemand om een opgeruimd huis te bezoeken en anderzijds omdat de bezoeker een negatieve indruk van ons zou kunnen krijgen…
Allemaal gedachten die aan een ik-gedachte gekoppeld kunnen worden of zijn…
Gedurende dit stressmoment is er niet een ik-gedachte.

Er is op dat moment geen ik. Desondanks voel ik druk. Ga ik kijken, dan lijkt die druk alleen maar voort te kunnen komen uit die (ik-)gedachte.

Ja mooi! Dus zou je kunnen zeggen dat het ervaren van druk, stress, sjagerijnigheid what ever mooie momenten zijn om jezelf eraan te herinneren: wat gebeurd met wie waar en hoezo?
Kijk, je hebt je hele leven op een bepaalde manier gefunctioneerd. Dat is er niet zo maar uit. Dat betekend niet dat je het niet hebt gezien.
Vergelijk het met Sinterklaas. Wanneer je weet dat hij niet bestaat, zal de illusie nooit meer geloofd worden. Maar wat voel je als je dicht bij hem staat? In de ruimte? (bij voorkeur een sinterklaas die je niet kent). Als er een gedicht wordt voorgelezen? En vooral bij kinderen die nog niet zo lang van hun geloof gevallen zijn. Kijk maar hoe ze toch weer in die gevoelens van de heiligman gaan geloven (ze geloven niet in hem), maar even voelt het allemaal zo echt!
Zo is het vaak de eerste periode. Dat is heel herkenbaar!

Dank je voor je eerlijke verhaal, dit is heel helpend om met je mee te kijken!

Hoe is dat voor jou? Als ik zeg er is geen "ik"? Maar er is ook niet iets wat we daarvoor in de plaats kunnen zetten. Het enige wat we weten is de directe ervaring in het hier en nu.

Die ‘ik’ is onvindbaar, maar ‘iets’ zou inderdaad een ander etiketje zijn om dezelfde illusie te benoemen. Het enige wat we weten is inderdaad de directe ervaring in het hier en nu.

tot zo ver ja.

Daarentegen tegelijkertijd de ervaring dat er passender gedachten optreden door te focussen/concentreren…

dit begrijp ik niet helemaal.
Zoiets als de klok wel horen luiden, maar de klepel niet kunnen vinden.

De illusie van ‘ik’ lijkt niet doorgeprikt te kunnen worden bij het kijken?!?

wat bedoel je?

OH! hier zeg je iets interessants. De gedachte maakt de gedachte 'gezien wordt'? Kan een gedachte iets zien? Ervaren? Maken?

Euh…tja, dat is niet helemaal goed gegaan met het typen. Er had moeten staan: ‘ de focus maakt (mogelijk) dat de gedachte ‘gezien wordt’ van begin tot eind, maar deze leidt een eigen leven en is onvoorspelbaar, komt en gaat wanneer die wil…

Tjeck!

Ook bij het luisteren, leken er geen gedachten te zijn...Dit wordt weliswaar nog verder/dieper onderzocht.

Veel meer dan dat is het ook niet hoor! Maar observeer jezelf en anderen maar. Veel kijken, hoe werkt dit eigenlijk!

Vandaag een verjaardagsfeestje gehad. Daarbij viel op dat bepaalde informatie door een gesprekspartner verteld meer verwerkingstijd nodig heeft. Daarna komen de woorden vanzelf.

mooi en helder. Niet ingewikkelder maken! :)

Besluit niet van te voren wat je gaat doen.
En kijk of je 1 van je handen om gaat draaien. Of niet. Doe deze oefening een paar keer achter elkaar. En kijk eens waar de controle zit.
Kan je voorspellen wat er gaat gebeuren? Heb je er controle over?

Geen controleplek kunnen vinden. De handen bleven alle keren liggen. In twee sessies heb ik meerdere malen de oefening gedaan. Het grappige was dat na het eind van beide sessies, de handen zich omdraaiden met een gebaar van: zie je, er gebeurt niets… humor…

mooi! Had je dit verwacht?

En gewoon kijken (met je ogen dicht) in bed. Kijk maar naar het hele concept ik in een lichaam. Waar begint het, waar eindigt het. Wat voelt nog als jouw als je zo met je ogen dicht, ontspannen in bed ligt.

Deze oefening wordt zo vervolgd…

Oke, ik hoor het graag!

Ah het schoenzetten, is hier niet zo’n dingetje…het wordt verder niet echt gevierd hier, alleen in huiselijke kring. Kerst is wel aan het beginnen. Heel surrealistisch om met die temperatuur: “Let it snow, let it snow” en “dreaming of a white christmas” op de radio te horen. Hoezo illusies?

hahaha!

Oh ja, en zelfs hier kom je niet om Wham heen…zucht…;)

;)

Groente,
Bert

Fruit! LunaMaya

[BertandErnie]

Hadie Lunamaya!

Hier weer wat nepdiamanten uit de Bert-mijnschacht gedolven...

en gebeurd dit vooral in gedachten, of in de directe ervaring van dingen?

Nope, allemaal gedachtespinsels inderdaad… zal eens aan de wandel gaan, ben benieuwd!

Merk je ook dat het allemaal wat minder blijft plakken?

Ja, ik kan kwaad worden, en nog geen paar seconden daarna mijn excuus aanbieden, omdat de reactie overdreven was…

en voelt dat dan als "jouw gedachte?

Ja bam! Voltreffer! Zo voor de hand liggend dat het niet gezien is… haha

Wie vindt daar wat van eigenlijk? Wie zegt dat het sneue gedachten zijn?

De denkbeeldige ik met het opgeheven vingertje… ☺
Deze rammelde gevoelsmatig gisteren al bij het opschrijven… en toch niet gezien of afgevraagd waarom…

Kijk, je hebt je hele leven op een bepaalde manier gefunctioneerd. Dat is er niet zo maar uit. Dat betekend niet dat je het niet hebt gezien.

Ah… helder! Dank! Ineens krijgt Sinterklaas weer een nieuwe symbolische betekenis als geheugensteuntje voor mij…mooi…

Daarentegen tegelijkertijd de ervaring dat er passender gedachten optreden door te focussen/concentreren…
dit begrijp ik niet helemaal.
Nou…enerzijds zou ‘iets’ in de plaats kunnen komen voor het etiketje, ‘ik’. Anderzijds het gevoel dat dat iets, dus die illusie, passende gedachten stuurt bij bijvoorbeeld brainstormen als er dus focus is, of minder gedachten laat passeren bij meditatie bijvoorbeeld.
M.a.w. kijkend, zie ik niets, maar tegelijkertijd wel degelijk het gevoel hebben dat er iets is dat stuurt, of kan sturen.
Dat is lastig te rijmen met elkaar… Geen flauw idee of het nu wel duidelijker is. Vermoedelijk zie 'ik'...correctie...wordt iets over het hoofd gezien.

mooi! Had je dit verwacht?
Nee… zelfs de tweede keer niet!

n gewoon kijken (met je ogen dicht) in bed. Kijk maar naar het hele concept ik in een lichaam. Waar begint het, waar eindigt het. Wat voelt nog als jouw als je zo met je ogen dicht, ontspannen in bed ligt.

Deze oefening wordt zo vervolgd…

Sorry, ik zag het bed en was vertrokken… Ik ga de oefening overdag doen !

Bedankt weer voor de vingerwijzingen!

Groeten, ook aan S. Klaas,
Bert

[Lunamaya]

Hoihoi Bert,

en gebeurd dit vooral in gedachten, of in de directe ervaring van dingen?

Nope, allemaal gedachtespinsels inderdaad… zal eens aan de wandel gaan, ben benieuwd!

je mag de volgende keer wel iets meer context laten staan in het quoten. Mijn geheugen is niet opperbest en zo kan ik er niet helemaal uithalen waar je op reageert, zonder het terug te moeten bladeren.

En ja, ik ben ook benieuwd naar je wandeling!

Merk je ook dat het allemaal wat minder blijft plakken?

Ja, ik kan kwaad worden, en nog geen paar seconden daarna mijn excuus aanbieden, omdat de reactie overdreven was…

terwijl voorheen de boosheid langer zou blijven hangen?

en voelt dat dan als "jouw gedachte?

Ja bam! Voltreffer! Zo voor de hand liggend dat het niet gezien is… haha

:)

Wie vindt daar wat van eigenlijk? Wie zegt dat het sneue gedachten zijn?

De denkbeeldige ik met het opgeheven vingertje… ☺
Deze rammelde gevoelsmatig gisteren al bij het opschrijven… en toch niet gezien of afgevraagd waarom…

daar doe je deze tocht ook voor toch?!
Heb ik het verkeerd, of ben je soms wat "ongeduldig"? ;) Neem de tijd die nodig is. Je staat er prima in heb ik het idee. Laagje voor laagje vallen er illusies af.

Ah… helder! Dank! Ineens krijgt Sinterklaas weer een nieuwe symbolische betekenis als geheugensteuntje voor mij…mooi…

het geloof in Sinterklaas lijkt er best veel op! Deze metafoor wordt graag gebruikt bij LU. Omdat hij ook best kloppend is. Het afvallen van je geloof heeft dus ook echt even tijd nodig. Je voelt je verraden. Het blijkt allemaal heel anders (en veel simpeler) te zijn dan je altijd hebt gedacht... Maar eens gezien, kan het niet meer terug. Dan is het helder en ook al voelt het soms nog wat kleverig, het wordt niet meer verward met de realiteit.

Nou…enerzijds zou ‘iets’ in de plaats kunnen komen voor het etiketje, ‘ik’.

Anderzijds het gevoel dat dat iets, dus die illusie, passende gedachten stuurt bij bijvoorbeeld brainstormen als er dus focus is, of minder gedachten laat passeren bij meditatie bijvoorbeeld. M.a.w. kijkend, zie ik niets, maar tegelijkertijd wel degelijk het gevoel hebben dat er iets is dat stuurt, of kan sturen.
Dat is lastig te rijmen met elkaar… Geen flauw idee of het nu wel duidelijker is.

ja, is veel duidelijker!

Vermoedelijk zie 'ik'...correctie...wordt iets over het hoofd gezien.

maar het blijven enorm ingewikkelde constructies op deze manier. Wat als het gewoon het leven is, wat zijn ding doet? Net als bloed wat stroomt. Daar vraag je je toch ook niet van af wie dat doet stromen?
Is er echt meer dan de rivier van het leven die stroomt, en alles wat leeft stroomt, kolkt, draait, borrelt, eeuwig door... wat is er meer dan dat? Verwissel het gevoel niet voor het weten! :)

mooi! Had je dit verwacht?

Nee… zelfs de tweede keer niet!

wat had je dan verwacht?

n gewoon kijken (met je ogen dicht) in bed. Kijk maar naar het hele concept ik in een lichaam. Waar begint het, waar eindigt het. Wat voelt nog als jouw als je zo met je ogen dicht, ontspannen in bed ligt.

Deze oefening wordt zo vervolgd…

oke!


Groetjes en ik lees wel wanneer je weer wat ruimte hebt gehad de oefeningen te doen! Dan heb ik weer een volgende voor je klaar liggen, maar eerst even deze, anders gaat het zo ophopen.
Dus nog wandelen en de gewaarwordingsoefening in bed.

LunaM

[BertandErnie]

Hallo Lunamaya,

Hier wat reacties op de mail, de oefeningen volgen nog, morgen heb ik tijd voor de wandeling, dus dat moet goed komen.

Merk je ook dat het allemaal wat minder blijft plakken?
Ja, ik kan kwaad worden, en nog geen paar seconden daarna mijn excuus aanbieden, omdat de reactie overdreven was…
terwijl voorheen de boosheid langer zou blijven hangen?

Ja, ik heb het vandaag ook weer een paar keer ondervonden. Dat omschakelen gaat makkelijker...

Anderzijds het gevoel dat dat iets, dus die illusie, passende gedachten stuurt bij bijvoorbeeld brainstormen als er dus focus is, of minder gedachten laat passeren bij meditatie bijvoorbeeld. M.a.w. kijkend, zie ik niets, maar tegelijkertijd wel degelijk het gevoel hebben dat er iets is dat stuurt, of kan sturen.
Dat is lastig te rijmen met elkaar… Geen flauw idee of het nu wel duidelijker is.
ja, is veel duidelijker!
Vermoedelijk zie 'ik'...correctie...wordt iets over het hoofd gezien.
maar het blijven enorm ingewikkelde constructies op deze manier. Wat als het gewoon het leven is, wat zijn ding doet? Net als bloed wat stroomt. Daar vraag je je toch ook niet van af wie dat doet stromen?
Is er echt meer dan de rivier van het leven die stroomt, en alles wat leeft stroomt, kolkt, draait, borrelt, eeuwig door... wat is er meer dan dat? Verwissel het gevoel niet voor het weten! :)

Ja, dat is een mooi en helder beeld van die rivier die gewoon stroomt en IS.
Mogelijk is de wens de vader van de gedachte dat er 'iets' is.Blijkbaar is er een gedachte die per se eerst 'even' alle grote mysteriën van het leven opgelost wil hebben, alvorens de illusie van het ik, doorzien mag worden en losgelaten kan worden ;).

En kijk of je 1 van je handen om gaat draaien. Of niet. Doe deze oefening een paar keer achter elkaar. En kijk eens waar de controle zit.
Kan je voorspellen wat er gaat gebeuren? Heb je er controle over?
Geen controleplek kunnen vinden. De handen bleven alle keren liggen. In twee sessies heb ik meerdere malen de oefening gedaan. Het grappige was dat na het eind van beide sessies, de handen zich omdraaiden met een gebaar van: zie je, er gebeurt niets… humor…
mooi! Had je dit verwacht?
Nee… zelfs de tweede keer niet!
wat had je dan verwacht?

Er werd verwacht dat er helemaal niets... zou gebeuren, in plaats daarvan maakten mijn handen dat gebaar (voor een denkbeeldige ik?!?)

Yep, de oefeningen staan nog te wachten... ga ermee aan de slag. Vooralsnog lijkt die oefening in bed het ontwaken te willen tegenhouden ;) -'t is me nog niet gelukt zonder direct in slaap te vallen...

Bedankt weer, groeten,

Bert

[Lunamaya]

De oefening met ogen dicht mag ook op een ander moment. Donker is helpend vandaar in bed. Mag ook in water, drijvend. Of liggend in een hangmat. What ever. Onderzoek maar met je ogen dicht wat afmetingen van jou zijn.

[BertandErnie]

Hadie Lunamaya,

Hier volgen de nog openstaande bed- en wandeloefeningen:

kan je vanavond als je in bed ligt eens naar je lichaam kijken? Eens voelen als je met je ogen dicht ligt of je een begin of einde van je lichaam kan vinden, hoe groot het is, hoe zwaar, welke vorm en waar zit het gevoel in je lijf? Probeer dit eens te aanschouwen zonder je te bewegen, in ontspanning.
Globaal zijn de grenzen van het lichaam voelbaar, niet in één keer, maar per lichaamsdeel. Het gevoel verschilt ook per lichaamsdeel. Na een tijdje lijkt er meer ruimte te komen en voelt het alsof het lichaam uitdijt. Het verzwaart ook op moment dat er meer rust is. Dit lichaamsgevoel is anders dan het gevoel dat bij een emotie optreedt, bijvoorbeeld woede of verdriet. Dat wordt ook in het lichaam gevoelt, bijvoorbeeld een brok in de keel, maar voelt anders dan dit lichaamsgevoel.

Gisteravond de oefening weer gedaan: de grenzen van het lichaam zijn voelbaar. Raar om te omschrijven wat dan gevoeld wordt: zwaarte...tintelingen...gevuldheid... Het gevoel zit in het hele lichaam, op sommige plekken sterker maar de registratie ervan lijkt in het hoofd plaats te vinden, mogelijk omdat daar het gehoor binnenkomt? Het gevoel werd steeds sterker naarmate de oefening langer duurde en was ook wel een vreemde gewaarwording: het voelde alsof het zou kunnen verschuiven en of er verder alleen leegte om me heen was. Er was verder geen angst, alleen ontspanning...

Kan je een deze dagen een keer in je eentje een wandeling maken?
Neem jezelf dan voor om vooral al je zintuigen open te zetten. Gedachten komen wel, maar kijk of je ze minder vast hoeft te pakken. Laat ze voorbij glijden, zo veel als mogelijk. Focus op wat er werkelijk IS.
Ga deze wandeling aan zonder plan. Zonder van te voren te kiezen waar je heen gaat. Zonder voorkeur. Laat het moment kiezen. Kijk of je bij elke keuze (links, rechts, rechtdoor etc) kan kijken wat er gebeurd, zonder het te moeten "bedenken".

Vanmorgen de wandeling gemaakt. Ik had een wekker op een uur gezet (daarna zou ik weer teruglopen), zodat ik me helemaal kon focussen op alle gewaarwordingen. De gedachten hadden niet veel vat, ze kwamen op, maar gingen net zo makkelijk weer weg. Al kuierend zag ik witte reigers, vlinders en hagedissen, hoorde honden blaffen en snijbranders in de verte, rook de dieselgeuren en voelde de afkoelende wind en de zon branden. Al lezend is er nu het besef dat al die geluiden en beelden dus meteen een etiket opgeplakt krijgen. De zintuiglijke ervaringen, zorgen dat de gedachten minder plakken, maar veroorzaken dus weer andere korte gedachten in de vorm van etiketjes...
Niet met zekerheid viel te zeggen of er niet een onbewust plan was voor een bepaalde route of dat juist dan maar de keuze op de andere weg was gevallen...
Feit is dat ik regelmatig doodlopende weggetjes inliep, die eindigden in een oprit naar een huis. Al met al zeker genoten van de wandeling. Zo passeerde ik een bordje met 'Tread mill Road' erop, waarna ik in een villawijk terecht kwam vol met blaffende honden... humor...
Ik wil de wandeloefening nog een keer op onbekender terrein doen, om te zien of er andere ervaringen optreden.

Tot zover de oefeningen... Wat betreft verdere ervaringen: de laatste dagen worden steeds vaker allerlei normen, waarden en aannames ter discussie gesteld, ook versterkt door de cultuur hier, die weer haar eigen normen, waarden en aannames heeft. Er is ineens het besef dat 'ik' veel boeken heb gelezen, waar 'ik' op dat moment veel aan had, maar die eigenlijk meer neerkwamen op symptoombehandeling. Een 'negatieve/zware' gedachte werd vervangen door een 'positieve/lichte' gedachte. Oftewel beter gezegd, de ene gedachte werd vervangen door de andere. Inplaats van de 'shortcut': die gedachte laten voor wat die is en het niet als mijn gedachte te benoemen.

Wederom bedankt en groeten!
Bert

[Lunamaya]

Hey Bert. Ik reageer morgen. Mooi werk!!! Lunam

[BertandErnie]

Ha Lunamaya,

Prima, zie het wel verschijnen...

Groeten,
Bert

[Lunamaya]

Hoihoi! Goed bezig! :)

kan je vanavond als je in bed ligt eens naar je lichaam kijken? Eens voelen als je met je ogen dicht ligt of je een begin of einde van je lichaam kan vinden, hoe groot het is, hoe zwaar, welke vorm en waar zit het gevoel in je lijf? Probeer dit eens te aanschouwen zonder je te bewegen, in ontspanning.
Globaal zijn de grenzen van het lichaam voelbaar, niet in één keer, maar per lichaamsdeel. Het gevoel verschilt ook per lichaamsdeel. Na een tijdje lijkt er meer ruimte te komen en voelt het alsof het lichaam uitdijt. Het verzwaart ook op moment dat er meer rust is. Dit lichaamsgevoel is anders dan het gevoel dat bij een emotie optreedt, bijvoorbeeld woede of verdriet. Dat wordt ook in het lichaam gevoelt, bijvoorbeeld een brok in de keel, maar voelt anders dan dit lichaamsgevoel.

Gisteravond de oefening weer gedaan: de grenzen van het lichaam zijn voelbaar. Raar om te omschrijven wat dan gevoeld wordt: zwaarte...tintelingen...gevuldheid... Het gevoel zit in het hele lichaam, op sommige plekken sterker maar de registratie ervan lijkt in het hoofd plaats te vinden, mogelijk omdat daar het gehoor binnenkomt? Het gevoel werd steeds sterker naarmate de oefening langer duurde en was ook wel een vreemde gewaarwording: het voelde alsof het zou kunnen verschuiven en of er verder alleen leegte om me heen was. Er was verder geen angst, alleen ontspanning...

er is dus gevoel. maar zijn er echt grenzen, locaties? of zijn dat alleen gedachtes? Met je ogen dicht, kan je een gevoel bij je teen hebben. Maar dat het gevoel bij de teen zit, is een gedachte.

Vanmorgen de wandeling gemaakt. Ik had een wekker op een uur gezet (daarna zou ik weer teruglopen), zodat ik me helemaal kon focussen op alle gewaarwordingen. De gedachten hadden niet veel vat, ze kwamen op, maar gingen net zo makkelijk weer weg. Al kuierend zag ik witte reigers, vlinders en hagedissen, hoorde honden blaffen en snijbranders in de verte, rook de dieselgeuren en voelde de afkoelende wind en de zon branden.

Al lezend is er nu het besef dat al die geluiden en beelden dus meteen een etiket opgeplakt krijgen. De zintuiglijke ervaringen, zorgen dat de gedachten minder plakken, maar veroorzaken dus weer andere korte gedachten in de vorm van etiketjes...

ja mooi gezien. Dat is een automatisme. Een mooi resultaat van deze oefeningen is dat de etiketjes gebruikt worden, maar niet nodig zijn voor de ervaring. Sterker nog, wanneer wordt er meer ervaren? Wanneer er wordt gelabeld of wanneer er alleen wordt ervaren? Ook wel het lastige met woorden, wanneer we communiceren zijn die labels soms heel handig. Maar het brengt ons ook weer verder van wat is vandaan.

Kan jij eens een stuk fruit uitkiezen om op te eten?
Leg het buiten je zicht.
Wil je nu een voorstelling maken van het vastpakken van de vrucht. Het in gedachten in je handen voelen. Van alle kanten bevoelen. Bekijken. Ruiken?
En stel je nu voor dat je een hap neemt. Voel je lippen tegen de schil. Je tanden die zich erin zetten. De structuur. De smaak. Stel je voor dat je het in je mond hebt terwijl je kauwt. Het doorslikken.

Kan je nu deze oefening nog een keer doen, al bovenstaande stappen, maar nu het stuk fruit pakken en de ervaring aan jezelf beschrijven.

Is er verschil?

Niet met zekerheid viel te zeggen of er niet een onbewust plan was voor een bepaalde route of dat juist dan maar de keuze op de andere weg was gevallen...
Feit is dat ik regelmatig doodlopende weggetjes inliep, die eindigden in een oprit naar een huis. Al met al zeker genoten van de wandeling. Zo passeerde ik een bordje met 'Tread mill Road' erop, waarna ik in een villawijk terecht kwam vol met blaffende honden... humor...
Ik wil de wandeloefening nog een keer op onbekender terrein doen, om te zien of er andere ervaringen optreden.

en valt er wel iets te zeggen over een "ik" aan het stuur? Super, ik ben benieuwd!

Tot zover de oefeningen... Wat betreft verdere ervaringen: de laatste dagen worden steeds vaker allerlei normen, waarden en aannames ter discussie gesteld, ook versterkt door de cultuur hier, die weer haar eigen normen, waarden en aannames heeft. Er is ineens het besef dat 'ik' veel boeken heb gelezen, waar 'ik' op dat moment veel aan had, maar die eigenlijk meer neerkwamen op symptoombehandeling. Een 'negatieve/zware' gedachte werd vervangen door een 'positieve/lichte' gedachte. Oftewel beter gezegd, de ene gedachte werd vervangen door de andere. Inplaats van de 'shortcut': die gedachte laten voor wat die is en het niet als mijn gedachte te benoemen.

Super te lezen. Je zit er lekker in! Het klinkt alsof het allemaal al wat lichter aan het worden is bij je.
Het wegvallen van de behoefte te lezen is een algemeen bekend fenomeen hier ;)

Wederom graag gedaan, doei, LunaM

[BertandErnie]

Ha LunaM,

Hier weer wat uitwerkingen:

kan je vanavond als je in bed ligt eens naar je lichaam kijken?
...er is dus gevoel. maar zijn er echt grenzen, locaties? of zijn dat alleen gedachtes?

Dat is een lastige: als er gefocust wordt op het lichaam of een deel ervan, bijvoorbeeld de teen, lijkt deze voelbaar, zij het dat de grenzen van de voelbare teen heel diffuus zijn. In hoeverre dat een gewaarwording van een teen, een gevoel van een teen of gewoon een gedachte aan een teen is, valt zo niet te beantwoorden. Gedachte lijkt het minst passende etiket

Met je ogen dicht, kan je een gevoel bij je teen hebben. Maar dat het gevoel bij de teen zit, is een gedachte.

Euh, bedoel je dat dat gevoel, die gewaarwording van die teen ergens anders zit? (zoals bij fantoompijn, of staat dat hier los van?) Of zit gevoel sowieso nergens, is er geen plaats waar dat zit, maar IS het er gewoon?
Poeh, die is nog mistig…

Kan jij eens een stuk fruit uitkiezen om op te eten?
Leg het buiten je zicht.
...Kan je nu deze oefening nog een keer doen, al bovenstaande stappen, maar nu het stuk fruit pakken en de ervaring aan jezelf beschrijven.
Is er verschil?

Ja, de echte appel zag er anders uit, meer gebutst, met donkere stippen, minder egale kleurvlakken. In mijn gedachten zag de appel er meer ‘gefotoshopt’ uit in alle opzichten. De werkelijke appel voelde kouder en natter (net gewassen). De reuk was veel intenser, (koste nu ook veel moeite om deze voor te stellen). De smaak was zuriger en de appel was veel sappiger. Bij het slikken waren de stukjes van de schil ‘scherper’ voelbaar, ik had alleen wat pulp verwacht. (Mogelijk niet vaak genoeg gekauwd- hardnekkige, ongezonde gewoonte)

Niet met zekerheid viel te zeggen of er niet een onbewust plan was voor een bepaalde route of dat juist dan maar de keuze op de andere weg was gevallen...
...en valt er wel iets te zeggen over een "ik" aan het stuur?

Tsja, eerder tegenstrijdige gedachten. Nu het antwoord uitgeschreven is, is er ineens weer een nieuw besef, namelijk dat er altijd wel een gedachte is, die past bij de weg waar de keus op gevallen is. Onbekend is of wie of wat die keus maakt. Net als bij de gedachte wordt de keus ook als ‘mijn’ keus beschouwd. (Het woord ondermijnen krijgt ineens een nieuwe betekenis ☺). Die keuze IS er dus gewoon.

Dank voor het porren.

Groeten,
Bert

[Lunamaya]

Hoi Bert,

kan je vanavond als je in bed ligt eens naar je lichaam kijken?
...er is dus gevoel. maar zijn er echt grenzen, locaties? of zijn dat alleen gedachtes?

Dat is een lastige: als er gefocust wordt op het lichaam of een deel ervan, bijvoorbeeld de teen, lijkt deze voelbaar, zij het dat de grenzen van de voelbare teen heel diffuus zijn. In hoeverre dat een gewaarwording van een teen, een gevoel van een teen of gewoon een gedachte aan een teen is, valt zo niet te beantwoorden. Gedachte lijkt het minst passende etiket
Met je ogen dicht, kan je een gevoel bij je teen hebben. Maar dat het gevoel bij de teen zit, is een gedachte.
Euh, bedoel je dat dat gevoel, die gewaarwording van die teen ergens anders zit? (zoals bij fantoompijn, of staat dat hier los van?) Of zit gevoel sowieso nergens, is er geen plaats waar dat zit, maar IS het er gewoon?
Poeh, die is nog mistig…

Wat ik een beetje probeer te laten zien is dat ons hoofd allemaal constructies bedenkt. Maar bestaat "locatie" wel in directe waarneming? Bestaat, dichtbij en veraf, hier en daar?
Of zijn dat constructen van de geest?

Dus gevoel bij een teen wijzen wij een locatie aan. Onze hersenen maken het ervan. Maar waar het gevoel daadwerkelijk echt is?

Dus wat blijft er dan over?

Bij je volgende wandeling mag je wel observeren, kijken wat je ervaart als het gaat over hier en daar, nu en later, het lichaam en de buitenwereld.

Is er verschil?
Ja, de echte appel zag er anders uit, meer gebutst, met donkere stippen, minder egale kleurvlakken. In mijn gedachten zag de appel er meer ‘gefotoshopt’ uit in alle opzichten. De werkelijke appel voelde kouder en natter (net gewassen). De reuk was veel intenser, (koste nu ook veel moeite om deze voor te stellen). De smaak was zuriger en de appel was veel sappiger. Bij het slikken waren de stukjes van de schil ‘scherper’ voelbaar, ik had alleen wat pulp verwacht. (Mogelijk niet vaak genoeg gekauwd- hardnekkige, ongezonde gewoonte)

Welke ervaring was echter?
Zie je dit verschil?
Het verschil tussen werkelijke directe ervaring en denken?
Wij kijken echt zo veel mogelijk naar directe ervaring. Al het andere wordt zo mogelijk zo min mogelijk aandacht gegeven.

Niet met zekerheid viel te zeggen of er niet een onbewust plan was voor een bepaalde route of dat juist dan maar de keuze op de andere weg was gevallen...
...en valt er wel iets te zeggen over een "ik" aan het stuur?
Tsja, eerder tegenstrijdige gedachten. Nu het antwoord uitgeschreven is, is er ineens weer een nieuw besef, namelijk dat er altijd wel een gedachte is, die past bij de weg waar de keus op gevallen is. Onbekend is of wie of wat die keus maakt. Net als bij de gedachte wordt de keus ook als ‘mijn’ keus beschouwd. (Het woord ondermijnen krijgt ineens een nieuwe betekenis ☺). Die keuze IS er dus gewoon

.
Ja heel mooi gezien. Gedachten worden geclaimd door gedachtes die zeggen een ik te zijn... Maar wat blijft er over?

Dank voor het porren.

het is een groot genoegen te porren!

Hoe gaat het momenteel? Hoe gaat het met de huiselijke wissewasjes?

Ik hoor graag weer van je,

lunaM

[Lunamaya]

Hmmm... Ik lees hier veel verwarrende termen van mijn kant. Ons hoofd, de geest, onze hersenen... Loze woorden om aan te duiden "het denken". Dat was een beetje gedachteloos opgeschreven. De termen worden ook nog gebruikt na het doorzien maar krijgen een andere betekenis snap je. Alleen voor jouw helderheid is dit misschien niet zo handig 😉

Wat ik een beetje probeer te laten zien is dat ons hoofd allemaal constructies bedenkt. Maar bestaat "locatie" wel in directe waarneming? Bestaat, dichtbij en veraf, hier en daar?
Of zijn dat constructen van de geest?

Dus gevoel bij een teen wijzen wij een locatie aan. Onze hersenen maken het ervan. Maar waar het gevoel daadwerkelijk echt is?