Allereerst nog de beste wensen,
Hier volgen de antwoorden op de vragen:
Ik, mij, zelf, mijzelf, Bert zijn allemaal gedachten/concepten die het persoonlijk maken, maar datgene waar ze naar verwijzen is niet te vinden.- Bestaat er ergens zoiets als een losstaande entiteit (ik, mij, zelf, mijzelf, Bert ) in wat voor vorm dan ook? Is die er ooit geweest?
Er is bijvoorbeeld een lichaam, dat vrij en losstaand beweegt. Er kan pijn zijn, gekoppeld aan dat lichaam. Dat lichaam is eigenlijk altijd aanwezig, tenzij er wordt geslapen of gedroomd – dan lijkt het er niet te zijn. Het lichaam lijkt bestuurd te worden, maar de bestuurder is niet te vinden. Er is een gedachte dat het ‘mijn lichaam’ is, maar de ‘ik’ van wie het lichaam is, is niet te vinden…
Er is een gedachte dat er een ik is, die dit opschrijft, maar die ‘ik’ is nergens te vinden. Sterker nog als er geschreven wordt, is er niet eens de gedachte dat er een ‘ik’ is. Die gedachte verschijnt pas na het schrijven. Waar die gedachte vandaan komt, is onbekend.
Er is ook nooit een 'losstaande entiteit' geweest wel de illusie. Er zijn echter wel gedachten die het persoonlijk maken of proberen te maken.
De illusie dat er een ik is die alles doet, denkt, kiest en die Bert heet. Een ik die zich continu vergelijkt met andere personen. Een ik die tevergeefs probeert om situaties onder controle te houden en/of te sturen en de illusie heeft hij daarvoor verantwoordelijk is.- Leg gedetailleerd vanuit je eigen ervaring uit wat de illusie van een afgescheiden zelf is, wanneer begint deze illusie en hoe werkt hij?
Die illusie begint een fractie na het ontwaken bijvoorbeeld met de gedachte: ik moet opstaan. Waarschijnlijk is die ergens begonnen in de vroege kindertijd.
Het verschil is dat de gedachten er nog steeds zijn, maar dat ze minder hechten omdat ze doorzien worden. Sommige gedachten plakken langer omdat ze niet direct doorzien worden.- Hoe voelt het om dit te zien? Wat is het verschil met voordat we begonnen?
Hiervoor kon het vrij lang duren voordat zulke gedachten in kracht afnamen, was ‘ik’ via een omweg bezig om te kijken wat er gebeurde. ’t Is nu meer of ik direct de wortel van de gedachten te pakken heb…
De illusie dat je denkt dat je je naam bent, je baan bent of de rol die je speelt. Dat er net zomin een ik is die denkt als een ik die ademt of spijs verteert…- Hoe zou je deze illusie omschrijven/uitleggen aan iemand die er nooit van gehoord heeft, maar nieuwsgierig naar is?
Er was niet echt een moment. Als ‘ik’ ging kijken naar mijn ik, of beter gezegd als werd gezocht naar een ik, werd er n-ik-s gevonden. Niet alles viel daarmee te verklaren, wat een knagende ja-maar-gedachte gaf (wat ook bevestigd werd in de laatste mail voor de 2 weken pauze) Een ‘ik’ was echter niet te vinden, hoe ook gezocht werd, dus uiteindelijk was het meer dat besef dat maakte dat het gezien werd…- Wat was het laatste duwtje dat je over de drempel hielp, wat maakte dat je het zag? Was er een speciaal moment of gebeurde het langzaamaan? Wat gebeurde er precies?
Keuzes, vrije wil en controle, zijn concepten die voortkomen uit die ‘ik-gedachte’, de ik die een keuze maakt, vrije wil heeft, of controle uitoefent als de ik die spijsverteert. Je kunt in wezen nergens verantwoordelijk voor zijn. Bijvoorbeeld bij de wandeling in onbekend gebied. Krampachtig geprobeerd om spontaan de weg te volgen;) … uiteindelijk is er altijd wel een gedachte die verklaart waarom nou net die weg ‘gekozen is’. Er was echter geen ‘ik’ te vinden die die keuzes maakte.- Hoe zit dat met keuzes, vrije wil en controle. Wat maakt dat dingen gebeuren? Hoe werkt dat? Waar ben je verantwoordelijk voor? Geef voorbeelden vanuit de ervaring.
Dingen gebeuren.
Bedankt weer, tot lezens,
Groeten,
Bert
