FB Conversation thread for Mikeme
FB Conversation thread for Mikeme
This thread has been created so that the conversation between Mikeme and Petrus on Facebook can be posted here to the forum.
Re: FB Conversation thread for Mikeme
Petrus
Goedesmorges Micha, als je zover bent kan je misschien vertellen hoe de vlag erbij hangt in jouw geval.
Mikeme
Goedemorgen Peter. De vlag hangt er hier rustig bij. Niets spectaculairs. Het idee van (een) zelf (of van geen zelf trouwens!) wordt niet geloofd. Andere manier van zeggen: er wordt gezien dat 'zelf' een idee is dat continu verandert, verdwijnt en weer terugkeert - het is geen object ergens in ruimte of tijd, of een 'uitkijkpunt' van waaruit de andere sensaties en ideeën worden waargenomen. Het is slechts een van de vele andere ideeën en sensaties. En daarbij belangrijk: er is stiekem ook niet een 'iemand' die dit zo ziet ;) Verder ervaar 'ik' het leven vol, rustig en diep met plezier en interesse, en natuurlijk soms pijn.
Petrus
Mooi...
En hoe ben je zover (of dichtbij) gekomen?
Mikeme
Het voelt dubbelzinnig om dit te beantwoorden, deels omdat het zo vanzelfsprekend is dat ik nergens ver of dichtbij ben gekomen. Anderdeels omdat er veel kleinere en grotere 'momenten' onderdeel zijn geweest van het denkbeeldige proces, dus welke aan te wijzen?
Als ik kort door de bocht een antwoord probeer te geven, dan komen twee herinneringen naar voren die belangrijk lijken te zijn. De eerste is van zo'n twintig jaar geleden. Ik liep 's middags door de stad, mijn aandacht werd getrokken door een hond die ergens twee hoog uit een raam hing. Het daarop volgende moment was er niks meer tussen kijken en wereld (zo zou ik dat nu bijvoorbeeld kunnen omschrijven, maar toen niet). Het gebeurde spontaan - ik kan niks aanwijzen dat 'het' 'veroorzaakte'. Per contrast van het moment ervoor, waar de sensatie van 'ik' er was, voelde het erg vervreemdend. Er kwam paniek opzetten en gedachten die probeerden te grijpen/vast houden aan iets of iemand, een 'mezelf' of een ander buiten mezelf. Zonder resultaat. Wat meer paniek opleverde, maar dus 'raar genoeg voor niemand'. 'Mijn' denken bleef koortsachtig iets proberen te maken van deze doorgeknipte cirkel. De angstige ervaring duurde de rest van de dag, ik kan me geen duidelijk overgang herinneren naar 'wel zelf'. Gradueel was hij er op gegeven moment blijkbaar weer.
Sinds die ervaring zag ik 'ik' als onwerkelijk, in de zin dat hij zomaar kon verdwijnen. Maar 'ik' dacht nog steeds dat 'ik' dat begreep, dat dat 'mij' overkwam, dat er daadwerkelijk een onwerkelijke 'ik' was die kon verdwijnen. Er was er dus geen begrip ;) 'Ik' vond 'het'; tegelijkertijd fascinerend en angstig.
Er was de jaren daarna veel onrust - het had stieken een grote impact op het leven. Onbewust (en soms bewust) wachtte ik erop dat de 'grond weer onder mijn voeten weg zou vallen' (zo zou ik dat toen bijvoorbeeld omschrijven). En dit gebeurde dan ook zo nu en dan.
Tweeenenhalf jaar geleden veranderde er opnieuw wat. Ook dat gebeurde spontaan. Er zijn omstandigheden aan te wijzen die er omheenhangen (persoonlijke crisis - lange en heftige depressie), maar eigenlijk voelt dat als onzin, want deze gevoelens had ik al eerder gehad, dus waarom nu speciaal? Kortom: geen idee. Enfin. Wat er veranderde: de 'ik' sensatie verdween weer eens, maar nu was er totaal geen onrust. Er was een diep gevoel van overgave en die hield aan. Er werd in de loop van een aantal weken heel ontspannen en bewust gekeken naar 'wat er nu aan de hand was' - en dit gaf veel begrip. Een kwartje dat viel (achteraf zo vanzelfsprekend, maar eerder blijkbaar toch niet gebeurd) was dat 'ik' mijn gedachten niet was. Op een of andere manier was dat heel belangrijk.
De maanden daarna ben ik eens gaan lezen naar wat anderen hier zoal over te melden hadden (ik was nooit eerder op het 'spirituele' pad gegaan op die manier, raar genoeg). Begrip en rust heeft zich inmiddels verdiept.
Petrus
"Het voelt dubbelzinnig om dit te beantwoorden"
Het was ook een strikvraag haha.
Maar mooi verhaal! Doet me een beetje denken aan het boek: Collision with the infinite. Ook iemand die zich te pletter schrok van datgene waar anderen hopeloos naar aan het zoeken zijn, haha.
Ik ga maar gelijk gewoon door naar de eindvragen, want het lijkt me wel duidelijk verder:
1. Bestaat er een onafhankelijke entiteit (ik, mij, zelf, mijzelf) in wat voor vorm dan ook? Is die er ooit geweest?
2. Leg gedetailleerd vanuit je eigen ervaring uit wat de illusie van een afgescheiden zelf is, wanneer begint deze illusie en hoe werkt hij?
3. Hoe voelt het om dit te zien? Wat is het verschil met daarvoor?
4. Hoe zou je deze illusie omschrijven/uitleggen aan iemand die er nooit van gehoord heeft, maar nieuwsgierig naar is?
5. Wat was het laatste duwtje dat je over de drempel hielp, wat maakte dat je het zag? Was er een speciaal moment of gebeurde het langzaamaan? Wat gebeurde er precies?
6. Hoe zit dat met keuzes, vrije wil en controle. Wat maakt dat dingen gebeuren? Hoe werkt dat? Waar ben je verantwoordelijk voor? Geef voorbeelden vanuit de ervaring.
7. Nog iets toe te voegen?
Mikeme
Ok hier gaat ie:1. Bestaat er een onafhankelijke entiteit?
Nee, die bestaat niet, en is er ook nooit geweest. (Maar je kunt net zo goed zeggen: die bestaat niet niet. Onafhankelijke entiteit is een idee. Het idee 'bestaat'. Maar wordt niet door een 'entiteit' gedacht.)
2. Leg gedetailleerd vanuit je eigen ervaring uit wat de illusie van een afgescheiden zelf is, wanneer begint deze illusie en hoe werkt hij?
De illusie lijkt eruit te bestaan dat er 'iets' 'centraals' is dat waarneming 'doet'. Dat 'ding/standpunt' maakt het tegelijkertijd mogelijk de illusie van 'ander' te voelen (andere kant van de medaille). Gedachten in mensentaal plakken aan deze sensatie verder nog het woord 'ik'. Die 'ik' lijkt een autonoom 'wezen' te zijn. Herhaaldelijk meemaken van deze sensatie van 'ik' maakt hem sterker, door middel van denken en geheugen, groeit hij (vanuit de kinderjaren) uit tot een totaal vanzelfsprekend idee van ZELF. Ondanks dat dit punt dan niet letterlijk in het lichaam aangewezen kan worden, is er de onwillekeurige neiging om te voelen dat het er gewoon is, en dat 'JIJ' dat bent. Ook al val je in slaap en verdwijn 'jij', nadat je weer wakker wordt zijn er de gedachtes dat er een 'jij' is die in slaap is gevallen. Etc.
3. Hoe voelt het om dit te zien? Wat is het verschil met daarvoor?
Er is niet iemand die het ziet. Dat voelt heel rustig. Ten opzichte met 'daarvoor' voelt het vrij en open - er was nogal wat onrust in het denken ten opzichte van een 'ik' die geen bestendigheid in tijd en ruimte had. Nu het hele idee van dit IK slechts een idee blijkt te zijn, en niet voor een 'mij', is dat erg fijn. Althans, het is nu vanzelfsprekend en daarmee minder een 'opluchting' dan eerder - dat is een heel natuurlijke gang van zaken lijkt me. Het zoeken is gestopt. Hoe mooi is dat. Daarbij: er is er meer diepte in de ervaringen zelf, welke dan ook, van 'toestand' naar 'toestand' (slaap, droom, wakker, actief, rustig, samen met mensen zijn, alleen zijn etc.) en dit maakt het leven erg boeiend. Veel rijker dan dat vroeger werd ervaren. Veel simpeler en tegelijkertijd subtieler en rijker.
4. Hoe zou je deze illusie omschrijven/uitleggen aan iemand die er nooit van gehoord heeft, maar nieuwsgierig naar is?
De illusie van ZELF uitleggen aan 'iemand' die er nog nooit van gehoord heeft? Die zelf geen sensatie van zelf heeft? Of bedoel je met deze vraag, uitleggen hoe het nou kan dat het lijkt dat 'JIJ' er bent, maar dat het een illusie is? Ik neem aan dat je het laatste bedoelt, en zo ja:
Als ik heel eerlijk ben, ik heb wel met verschillende mensen erover gesproken, en verschillende 'manieren' geprobeerd. Waar ik me het meest comfortabel bij voel, is een open gesprek met iemand te hebben, waarbij 'mijn eigen ik sensatie' weg valt (bij gebrek aan beter te kunnen omschrijven). Dat vertel ik niet direct aan de ander, maar dat is in ieder geval de beleving 'aan deze kant'. Gaandeweg vraag ik naar hoe het voor die persoon zelf voelt om er te zijn, wat het voor ze betekent, waar ze dit dan voelen, etc. Meestal blijkt dat de meeste mensen allerlei ervaringen hebben met 'er zijn en niet zijn', en dat is dan een ingang om samen verder te kijken hoe het zit. Ik probeer eigenlijk nooit uit te leggen HOE HET ZIT, maar samen te kijken naar wat op dat moment te zien is, en eventueel voor wie. Is er wel een wie?
5. Wat was het laatste duwtje dat je over de drempel hielp, wat maakte dat je het zag? Was er een speciaal moment of gebeurde het langzaamaan? Wat gebeurde er precies?
Dat gebeurde spontaan. Het is nooit gebeurd. Speciale momenten en langzaamaan tegelijkertijd en doorelkaar heen. Het is een a-symetrisch proces (ook al is er geen proces). Belangrijke 'inzichten': mijn gedachtes ben ik niet. Een ander belangrijk inzicht was dat het komen en gaan van de 'ik' sensatie niet is wat ik ben.
6. Hoe zit dat met keuzes, vrije wil en controle. Wat maakt dat dingen gebeuren? Hoe werkt dat? Waar ben je verantwoordelijk voor? Geef voorbeelden vanuit de ervaring.
Er is geen 'iemand' die maakt dat dingen gebeuren. Het totaal gebeurt, op micro en macroscopische schaal zonder dat iets of iemand dat controleert - geen wezen. 'Alles' gaat 'automatisch'. Een van de dingen die gebeuren, is het claimen van identiteit, en daarmee het concept van keuze, wil en controle. Uiteindelijk is het een totaalfunctioneren. Wie zou waar kunnen claimen verantwoordelijk te zijn voor iets? Op persoonlijke schaal kun je dat makkelijk zien - de meeste handelingen gebeuren sowieso automatisch. Je loopt zonder er bij na te denken, en zonder dat je voelt dat 'jij' dat stuurt. Het denken zegt soms dat er wel degelijk handelingen zijn die door een 'jou' worden uitgevoerd. Maar dat is een gedachte. Die gedachte zelf wordt ook door niemand gedacht. 'Ik' weet niet wie of wat controle zou moeten hebben.
Mikeme
7. Nog iets toe te voegen? ehh... nee... :)
Petrus
Ok, ik laat de andere gidsen nog even kijken..
Maar mooi essay... Ik heb er niks aan toe te voegen
Mikeme
Ok :) Dank voor het lezen Peter!
Petrus
Okido Micha, ik ga je doorgeven aan de admin :)
Mikeme
Leuk! Dank
Goedesmorges Micha, als je zover bent kan je misschien vertellen hoe de vlag erbij hangt in jouw geval.
Mikeme
Goedemorgen Peter. De vlag hangt er hier rustig bij. Niets spectaculairs. Het idee van (een) zelf (of van geen zelf trouwens!) wordt niet geloofd. Andere manier van zeggen: er wordt gezien dat 'zelf' een idee is dat continu verandert, verdwijnt en weer terugkeert - het is geen object ergens in ruimte of tijd, of een 'uitkijkpunt' van waaruit de andere sensaties en ideeën worden waargenomen. Het is slechts een van de vele andere ideeën en sensaties. En daarbij belangrijk: er is stiekem ook niet een 'iemand' die dit zo ziet ;) Verder ervaar 'ik' het leven vol, rustig en diep met plezier en interesse, en natuurlijk soms pijn.
Petrus
Mooi...
En hoe ben je zover (of dichtbij) gekomen?
Mikeme
Het voelt dubbelzinnig om dit te beantwoorden, deels omdat het zo vanzelfsprekend is dat ik nergens ver of dichtbij ben gekomen. Anderdeels omdat er veel kleinere en grotere 'momenten' onderdeel zijn geweest van het denkbeeldige proces, dus welke aan te wijzen?
Als ik kort door de bocht een antwoord probeer te geven, dan komen twee herinneringen naar voren die belangrijk lijken te zijn. De eerste is van zo'n twintig jaar geleden. Ik liep 's middags door de stad, mijn aandacht werd getrokken door een hond die ergens twee hoog uit een raam hing. Het daarop volgende moment was er niks meer tussen kijken en wereld (zo zou ik dat nu bijvoorbeeld kunnen omschrijven, maar toen niet). Het gebeurde spontaan - ik kan niks aanwijzen dat 'het' 'veroorzaakte'. Per contrast van het moment ervoor, waar de sensatie van 'ik' er was, voelde het erg vervreemdend. Er kwam paniek opzetten en gedachten die probeerden te grijpen/vast houden aan iets of iemand, een 'mezelf' of een ander buiten mezelf. Zonder resultaat. Wat meer paniek opleverde, maar dus 'raar genoeg voor niemand'. 'Mijn' denken bleef koortsachtig iets proberen te maken van deze doorgeknipte cirkel. De angstige ervaring duurde de rest van de dag, ik kan me geen duidelijk overgang herinneren naar 'wel zelf'. Gradueel was hij er op gegeven moment blijkbaar weer.
Sinds die ervaring zag ik 'ik' als onwerkelijk, in de zin dat hij zomaar kon verdwijnen. Maar 'ik' dacht nog steeds dat 'ik' dat begreep, dat dat 'mij' overkwam, dat er daadwerkelijk een onwerkelijke 'ik' was die kon verdwijnen. Er was er dus geen begrip ;) 'Ik' vond 'het'; tegelijkertijd fascinerend en angstig.
Er was de jaren daarna veel onrust - het had stieken een grote impact op het leven. Onbewust (en soms bewust) wachtte ik erop dat de 'grond weer onder mijn voeten weg zou vallen' (zo zou ik dat toen bijvoorbeeld omschrijven). En dit gebeurde dan ook zo nu en dan.
Tweeenenhalf jaar geleden veranderde er opnieuw wat. Ook dat gebeurde spontaan. Er zijn omstandigheden aan te wijzen die er omheenhangen (persoonlijke crisis - lange en heftige depressie), maar eigenlijk voelt dat als onzin, want deze gevoelens had ik al eerder gehad, dus waarom nu speciaal? Kortom: geen idee. Enfin. Wat er veranderde: de 'ik' sensatie verdween weer eens, maar nu was er totaal geen onrust. Er was een diep gevoel van overgave en die hield aan. Er werd in de loop van een aantal weken heel ontspannen en bewust gekeken naar 'wat er nu aan de hand was' - en dit gaf veel begrip. Een kwartje dat viel (achteraf zo vanzelfsprekend, maar eerder blijkbaar toch niet gebeurd) was dat 'ik' mijn gedachten niet was. Op een of andere manier was dat heel belangrijk.
De maanden daarna ben ik eens gaan lezen naar wat anderen hier zoal over te melden hadden (ik was nooit eerder op het 'spirituele' pad gegaan op die manier, raar genoeg). Begrip en rust heeft zich inmiddels verdiept.
Petrus
"Het voelt dubbelzinnig om dit te beantwoorden"
Het was ook een strikvraag haha.
Maar mooi verhaal! Doet me een beetje denken aan het boek: Collision with the infinite. Ook iemand die zich te pletter schrok van datgene waar anderen hopeloos naar aan het zoeken zijn, haha.
Ik ga maar gelijk gewoon door naar de eindvragen, want het lijkt me wel duidelijk verder:
1. Bestaat er een onafhankelijke entiteit (ik, mij, zelf, mijzelf) in wat voor vorm dan ook? Is die er ooit geweest?
2. Leg gedetailleerd vanuit je eigen ervaring uit wat de illusie van een afgescheiden zelf is, wanneer begint deze illusie en hoe werkt hij?
3. Hoe voelt het om dit te zien? Wat is het verschil met daarvoor?
4. Hoe zou je deze illusie omschrijven/uitleggen aan iemand die er nooit van gehoord heeft, maar nieuwsgierig naar is?
5. Wat was het laatste duwtje dat je over de drempel hielp, wat maakte dat je het zag? Was er een speciaal moment of gebeurde het langzaamaan? Wat gebeurde er precies?
6. Hoe zit dat met keuzes, vrije wil en controle. Wat maakt dat dingen gebeuren? Hoe werkt dat? Waar ben je verantwoordelijk voor? Geef voorbeelden vanuit de ervaring.
7. Nog iets toe te voegen?
Mikeme
Ok hier gaat ie:1. Bestaat er een onafhankelijke entiteit?
Nee, die bestaat niet, en is er ook nooit geweest. (Maar je kunt net zo goed zeggen: die bestaat niet niet. Onafhankelijke entiteit is een idee. Het idee 'bestaat'. Maar wordt niet door een 'entiteit' gedacht.)
2. Leg gedetailleerd vanuit je eigen ervaring uit wat de illusie van een afgescheiden zelf is, wanneer begint deze illusie en hoe werkt hij?
De illusie lijkt eruit te bestaan dat er 'iets' 'centraals' is dat waarneming 'doet'. Dat 'ding/standpunt' maakt het tegelijkertijd mogelijk de illusie van 'ander' te voelen (andere kant van de medaille). Gedachten in mensentaal plakken aan deze sensatie verder nog het woord 'ik'. Die 'ik' lijkt een autonoom 'wezen' te zijn. Herhaaldelijk meemaken van deze sensatie van 'ik' maakt hem sterker, door middel van denken en geheugen, groeit hij (vanuit de kinderjaren) uit tot een totaal vanzelfsprekend idee van ZELF. Ondanks dat dit punt dan niet letterlijk in het lichaam aangewezen kan worden, is er de onwillekeurige neiging om te voelen dat het er gewoon is, en dat 'JIJ' dat bent. Ook al val je in slaap en verdwijn 'jij', nadat je weer wakker wordt zijn er de gedachtes dat er een 'jij' is die in slaap is gevallen. Etc.
3. Hoe voelt het om dit te zien? Wat is het verschil met daarvoor?
Er is niet iemand die het ziet. Dat voelt heel rustig. Ten opzichte met 'daarvoor' voelt het vrij en open - er was nogal wat onrust in het denken ten opzichte van een 'ik' die geen bestendigheid in tijd en ruimte had. Nu het hele idee van dit IK slechts een idee blijkt te zijn, en niet voor een 'mij', is dat erg fijn. Althans, het is nu vanzelfsprekend en daarmee minder een 'opluchting' dan eerder - dat is een heel natuurlijke gang van zaken lijkt me. Het zoeken is gestopt. Hoe mooi is dat. Daarbij: er is er meer diepte in de ervaringen zelf, welke dan ook, van 'toestand' naar 'toestand' (slaap, droom, wakker, actief, rustig, samen met mensen zijn, alleen zijn etc.) en dit maakt het leven erg boeiend. Veel rijker dan dat vroeger werd ervaren. Veel simpeler en tegelijkertijd subtieler en rijker.
4. Hoe zou je deze illusie omschrijven/uitleggen aan iemand die er nooit van gehoord heeft, maar nieuwsgierig naar is?
De illusie van ZELF uitleggen aan 'iemand' die er nog nooit van gehoord heeft? Die zelf geen sensatie van zelf heeft? Of bedoel je met deze vraag, uitleggen hoe het nou kan dat het lijkt dat 'JIJ' er bent, maar dat het een illusie is? Ik neem aan dat je het laatste bedoelt, en zo ja:
Als ik heel eerlijk ben, ik heb wel met verschillende mensen erover gesproken, en verschillende 'manieren' geprobeerd. Waar ik me het meest comfortabel bij voel, is een open gesprek met iemand te hebben, waarbij 'mijn eigen ik sensatie' weg valt (bij gebrek aan beter te kunnen omschrijven). Dat vertel ik niet direct aan de ander, maar dat is in ieder geval de beleving 'aan deze kant'. Gaandeweg vraag ik naar hoe het voor die persoon zelf voelt om er te zijn, wat het voor ze betekent, waar ze dit dan voelen, etc. Meestal blijkt dat de meeste mensen allerlei ervaringen hebben met 'er zijn en niet zijn', en dat is dan een ingang om samen verder te kijken hoe het zit. Ik probeer eigenlijk nooit uit te leggen HOE HET ZIT, maar samen te kijken naar wat op dat moment te zien is, en eventueel voor wie. Is er wel een wie?
5. Wat was het laatste duwtje dat je over de drempel hielp, wat maakte dat je het zag? Was er een speciaal moment of gebeurde het langzaamaan? Wat gebeurde er precies?
Dat gebeurde spontaan. Het is nooit gebeurd. Speciale momenten en langzaamaan tegelijkertijd en doorelkaar heen. Het is een a-symetrisch proces (ook al is er geen proces). Belangrijke 'inzichten': mijn gedachtes ben ik niet. Een ander belangrijk inzicht was dat het komen en gaan van de 'ik' sensatie niet is wat ik ben.
6. Hoe zit dat met keuzes, vrije wil en controle. Wat maakt dat dingen gebeuren? Hoe werkt dat? Waar ben je verantwoordelijk voor? Geef voorbeelden vanuit de ervaring.
Er is geen 'iemand' die maakt dat dingen gebeuren. Het totaal gebeurt, op micro en macroscopische schaal zonder dat iets of iemand dat controleert - geen wezen. 'Alles' gaat 'automatisch'. Een van de dingen die gebeuren, is het claimen van identiteit, en daarmee het concept van keuze, wil en controle. Uiteindelijk is het een totaalfunctioneren. Wie zou waar kunnen claimen verantwoordelijk te zijn voor iets? Op persoonlijke schaal kun je dat makkelijk zien - de meeste handelingen gebeuren sowieso automatisch. Je loopt zonder er bij na te denken, en zonder dat je voelt dat 'jij' dat stuurt. Het denken zegt soms dat er wel degelijk handelingen zijn die door een 'jou' worden uitgevoerd. Maar dat is een gedachte. Die gedachte zelf wordt ook door niemand gedacht. 'Ik' weet niet wie of wat controle zou moeten hebben.
Mikeme
7. Nog iets toe te voegen? ehh... nee... :)
Petrus
Ok, ik laat de andere gidsen nog even kijken..
Maar mooi essay... Ik heb er niks aan toe te voegen
Mikeme
Ok :) Dank voor het lezen Peter!
Petrus
Okido Micha, ik ga je doorgeven aan de admin :)
Mikeme
Leuk! Dank
Who is online
Users browsing this forum: No registered users and 1 guest